Biyografi

2000 - Yeni bir hayat mı?

Milenyumda 95 yılından beri süre gelen ekonomik kriz ve babamın iş hayatında peş peşe yaşadığı başarı ve başarısızlıklar sonucu soluğu yeniden Samsun'da aldık. Annemin ailesi bize destek olacaktı. Üstelik başörtüsü yasağında Manisa pilot bölgeydi ancak Samsun'da yasak uygulanmaya başlamamıştı. Yeniden eğitim hayatımıza dönebilecektik. Bir umutla Samsun'a taşındık. İşte şimdi beni bekleyen kaderi mi yaşayacağım, yoksa ipleri ele mi alacağım, bunu anlayacağız. Samsun'da İmam Hatip'e kayıt yaptırdık ve kısa bir süre devam ettik. Ardından yasak buraya da sıçradı ve tüm Türkiye'ye yayıldı. İkinci defa hayallerim elimden alındı ve bu defa bir çare de yok. İlk iş olarak, ne olur ne olmaz, bir gün üniversiteler başörtülülere de serbest olur diye Açık Öğretim sisteminden liseyi bitirdim. Öte yandan evden uzaklaşabilmek dikiş kurslarına gidiyordum. Aynı dönem dine kafayı taktım. Hatta hafızlık yapmaya bile kalktım. Afganistan'lı bir öğrenci kızdan hafızlık dersi almaya başladım. Tamam, devlet başını açmadan okula almam diyor ama başımı açıp açmayacağıma neden ben karar veremiyorum? Babanın üzerimizdeki bu sonsuz gücünü, tanrının ona verdiği ehliyeti sorguluyorum. Sadece bu coğrafyada doğduğu için Müslüman olmuş ve Müslüman bir erkek olarak eşi, çocukları hatta komşuları üzerinde bile sorumlulukları olan bir adam var karşımda. Normalde akıl yürütme becerisini sorguladığım bu kişi, nasıl olur da hayatımla ilgili bu kadar ciddi bir kararı verme yetkisine sahip olabilir? Eğer bu ülkede değil de Afrika'da bir kabilede doğsaydı böyle bir ehliyeti olmayacaktı. Ya da Avrupalı bir Hristiyan olsaydı ben özgür olacaktım. Haliyle işin ucu tanrıya vardı ve şu soruyu sordum, "Tanrım, ne istiyorsun benden?" Çok basit bir hayatı yaşamak bu kadar zor olmamalıydı. Zorlaştıran, her konuda yüzlerce fikir ve karar sahibi olan oydu ve bu hayatta bana ve kararlarıma yer yoktu. Aslına bakarsanız böyle bir durumda insan isyan ediyor. Dinden, tanrıdan, babadan ve onu otorite olarak kabul eden herkesten nefret ediyorsunuz. Ancak ben yine de bu öfkeyle dini reddetmek yerine onu öğrenmeye karar verdim. Meal okudum, tefsir okudum, hadis külliyatları okudum. Başta kafama yatmayan şeyler olmasına rağmen dindar oldum çünkü çok fazla telkin var ve doğduğunuz andan itibaren etrafındaki herkes, yeterince dindar olmayanlar bile dinin gerçekliğini kabul ediyor. Örneğin dini yaşamayan biri dini eleştirmiyor, benim eksikliğim diyor. Haliyle kafası karışmış bir ergen olarak galiba sorun bende diyordum. Kendimi inanmaya zorluyordum. AKP'nin de dini kamusal alanda daha görünür kılmasıyla, kitaplardaki çelişkiler insanların sözlerine, davranışlarına da yansımaya başladı. Yani flu alanlar görünür örneklere, haliyle somut çelişkilere döndü. Bir yandan öyle dindar olmuştum ki, artık etrafımdaki dindarların çelişkili tavırlarını eleştiriyordum. Öte yandan, dinde yaşamamız beklenen hayat, bizi resmen hayatın dışına itmiş oluyordu. Benim gibi dindar kuzlardan oluşan bir arkadaş grubumuz vardı. Birbirimize dini telkin ediyorduk. Ama hepsi okulundan olmuş, hayalindeki erkeğin yanına bile yaklaşamayacak aykırı tiplere dönüşmüştü. Dinen çok makbuldüler ama gerçek hayatta hiçbir karşılıkları yoktu. Hepsi mutsuz, depresif ve hüzünlüydü. Ben de ağır bir depresyona girdim ve doğduğum günden itibaren eve geldiği anda odalarımıza kaçtığımız, yanında konuşurken yutkunduğumuz babama isyan bayrağını çektim. Ona, "Ben delirmeyeceğim, sen delireceksin" dedim. Dinen hoş görülmese de evden kurtulmak için çalışmaya başladım. Eve çok yakın bir eczanede iş buldum. Sonra başka eczanelere girdim. Ancak bir türlü sigortalı oylamıyordum, ne de olsa lise mezunuyum diye sigorta yapılmayacağını duyduğum bir görüşme sonucunda üniversiteye hazırlanmaya karar verdim. O dönem başörtüsü yasağı kalkmasa dahi bazı rektörler göz yumuyordu. İşten çıkıp üniversiteye hazırlandım. AKP'de vekil olan bir aile büyüğüm beni dershaneye yazdırdı. Yaşım 24.